Altijd droomde ik er al van, mijn spullen pakken en naar een ander land vertrekken voor een onbepaalde periode. Tijdens mijn studie kreeg ik de kans om vrijwilligerswerk te doen in Mexico. Dat hoefden ze mij geen tweede keer te vertellen. Met beide handen greep ik deze kans aan en onderging ik verschillende intake gesprekken. Uiteindelijk kreeg ik het verlossende telefoontje: Ik was uitgekozen om mee te gaan naar Mexico! Als een kind zo blij! Na maandenlang voorbereiden en Spaanse lessen was het bijna zover. Niks kon mijn avontuur in Mexico nog in de weg staan. Tenminste.. dat dacht ik. Want opeens was daar de Mexicaanse griep. De hele wereld was in de ban van deze epidemie en er vielen een hoop doden. Uiteindelijk moest ik met tranen in mijn ogen toegeven dat ik niet mee kon naar Mexico. Het was een te groot risico en het leven is mij te dierbaar om dat risico te nemen.
Jaren heb ik met wilde ideeën rondgelopen. Naar Australië, New York of Indonesië? Zoveel te zien! Deze zomer heb ik uiteindelijk de knoop doorgehakt en de stoute schoenen aangetrokken. Omdat het de eerste keer zou zijn dat ik alleen op reis ging besloot ik het niet te ver van huis te zoeken. Mijn plan was om mijn zomervakantie in een ander land door te brengen en daar te gaan werken. Het land was al snel gekozen. Al jaren wilde ik naar Ibiza en het moest ik nu maar eens van komen.
Mijn ouders zagen de bui natuurlijk al hangen. Hun dochter ging dan eindelijk in haar eentje op reis. Gevolg: een rusteloze moeder. Maar ik kon niet wachten en had alles al geboekt. Een hotelletje voor de eerste twee weken zodat ik tijd zou hebben om een kamer te zoeken en een enkeltje. Ik wist tenslotte niet wanneer ik weer naar huis zou willen. Misschien na twee weken, misschien na twee maanden, you never know!
Tranen heb ik gehuild toen ik afscheid moest nemen van mijn dierbare familie. Ging ik dit echt doen? In me eentje? Maar ik wilde dit zo graag!
Eenmaal in Ibiza waande ik me in een andere wereld. Ik had er een baan, een scooter, ik deed mijn boodschappen, kookte voor mezelf, en had uiteindelijk ook een kamer gevonden. Ik stond op eigen benen en voelde me heerlijk! Elke dag dacht is weer: "Wat een geluk dat ik dit allemaal mag meemaken, ik ga hier met volle teugen van genieten!" En dat heb ik gedaan. Met een hoop mooie foto's als herinnering.
Moraal van het verhaal? Heb je net als mij de kriebels om wat van de wereld te zien en op avontuur te gaan? (ook al is het maar voor een maandje of naar Texel?) Doe het!! Natuurlijk zal je moeilijke momenten meemaken, maar door die momenten leer je jezelf alleen maar kennen. De mooie momenten tellen uiteindelijk het zwaarst en uiteindelijk moet je toch zelf de slingers ophangen ;)
CLICK HERE FOR MORE!
